PragmaCare is er voor alleenstaanden of stellen die ervaren dat zelfstandig functioneren minder vanzelfsprekend wordt. Voor mensen die voor hulp niet altijd een beroep willen doen op de familie of mensen die in de buurt wonen. Soms is er geen familie meer of kiest men ervoor geen hulp van hen te vragen. Ook kan het zijn dat de zorgvraag groter wordt, waardoor er meer hulp wenselijk is en een zorgverlener van PragmaCare kan helpen.
In Nederland komen steeds meer familieleden in de rol van mantelzorger terecht. .Vaak is het geen bewuste keuze, maar iets dat je gewoon doet. Omdat je vindt dat het erbij hoort. Je ervaart dat het niet altijd makkelijk is om alles te combineren met werk, je eigen thuissituatie, opgroeiende kinderen en degene die mantelzorg nodig heeft.
PragmaCare biedt voor zowel de zorgbehoevende als de zorggevende een alternatief. Naast praktische ondersteuning wil PragmaCare er ook “gewoon” zijn voor haar cliënten. Zowel bij degene die ondersteuning nodig heeft als bij degene die ondersteuning geeft.
Onze mensen kiezen ervoor om het u zo comfortabel mogelijk te maken. Het is hun passie om voor u te mogen zorgen. Dit gebeurt met veel aandacht voor u.
Mijn verhaal
Mijn moeder is onlangs 80 geworden. “Dan beginnen de gebreken” zegt ze. “Alle leuke dingen moet je daarvoor gedaan hebben, daarna is alles een cadeautje. Na je 80e is niets meer zeker”. Mijn moeder, die haar hele leven een voorbeeld is voor hoe je met een beetje aandacht en liefde met een ander omgaat.
Ze heeft mijn vader tot het laatst toe verzorgd. Van partner werd ze meer en meer verzorgende en partner. Mama was 76 toen hij overleed. Dat het niet altijd makkelijk was, liet ze liever niet blijken. Ja, met haar vriendinnen sprak zij erover. Met ons, als kinderen, al iets minder. Dat wilde ze liever niet. “Je vader vindt het niet fijn wanneer andere hem verzorgen” of “nee, hij heeft het liefste dat ik met hem mee ga, of hem naar de kapper breng”.
Soms liet mijn moeder merken dat het best zwaar was. Ook omdat hij niet altijd even vrolijk en opgewekt was. Hij kon ontzettend op haar mopperen. Soms zo erg dat ik zei “je mag weleens wat liever doen tegen mama, ze doet alles voor je”. Dan bromde hij wat en gaf mij een beetje gelijk.
Mijn moeder heeft haar hele leven gezorgd en ze zorgt nog steeds voor anderen. Toen een paar jaar geleden de overbuurman hoorde dat hij ongeneeslijk was, bracht zij minimaal een keer per week een ovenschotel. Niet omdat haar dat gevraagd werd, maar omdat zij dat graag deed voor hem.
Toen ik met de combinatie kinderen en werk er niet uitkwam, was zij er maandagmiddag voor de kinderen en kookte ze voor ons. Wanneer een van ons thuis ziek, zwak of misselijk is, komt mijn moeder. Niet opdringerig of vervelend, maar precies genoeg. “Ik neem even de strijk mee, met je knie kun je nu niet lang staan”. Of “ik ga even boodschappen doen, wat heb je nodig? ”.
Ik denk dus ook dat ik wel iets van haar heb meegekregen. In 2015 heb ik mede het Toon Hermans Huis in Tiel opgericht. Dit is een inloophuis voor iedereen die te maken heeft met kanker. Sinds 2016 ben ik een van de initiatiefnemers/bestuursleden van weekendschool Petje Af Tiel. Deze school richt zich op het ontwikkelen van talenten bij kinderen die door de plek van hun wieg hier geen mogelijkheden voor hebben. Als ik niet vanaf jongs af aan had meegekregen dat iets doen voor anderen of de samenleving, dan was ik hier waarschijnlijk naast mijn werk nooit aan begonnen. Nu is het mijn werk!
Zo'n moeder gun je iedereen, maar is helaas niet voor iedereen weggelegd. De zorg en aandacht die zij weet te geven aan anderen, wil ik graag via PragmaCare doorgeven. Onze mensen snappen dit en geven dit door aan onze cliënten.
Marianne Zuurendonk
Directeur PragmaCare
Scroll
